«آنک» شعری است کوتاه و کامل، بهره گرفته از امکان شعر نیمایی و سپید که حداکثر در پنج بند و جمله، حرف خود را بیان می کند و دربرگیرنده تأملی شاعرانه، تصویر، ایهام و یا اندیشه ای عمیق و موجز است. علاوه بر آن حتّی گاه ممکن است کاریکلماتور وار هم باشد کما این که در ابیات شعر کهن نیز از این گونه وجود دارد، مثال دم دستی آن:
ما نمانیم و عکس ما ماند
گردش روزگار برعکس است!
گاه نیز می تواند مانند رباعی معنایی فشرده و به قول معروف کپسولی داشته باشد و اگر بخواهیم از اصطلاحات علوم جدید بهره بگیریم باید بگوییم نوعی «نانو شعر» است مثل نانوتکنولوژی!
از این رو گاه می تواند دریا را در لیوانی جای دهد و ضربه و تکان دهندگی آن، مخاطب را در اندیشه فروبرد گاه هم مثل دوبیتی حسی ناب را منتقل کند. مثل این «آنک» جناب شفیعی کدکنی که بارها خوانده ایم و دیده ایم:
آخرین برگ سفرنامه باران این است
که زمین، چرکین است!
(از مقاله ی آنک ، نامی برای شعر کوتاه از شاعر معاصر شهاب گودرزی)